29.Koniec.

*James*

Od pewnego czasu coraz częściej widywałem się z Kate. Pracowaliśmy razem na planie i przez to zbliżyliśmy się do siebie. Często wspominaliśmy przy kawie nasz związek. Nawet nie zauważyłem a moje dawne uczucia powróciły. Wstyd mi było się przyznać ale na nowo się z niej zakochałem. Byłem rozdarty. Nadal czułem coś do Emmy jednak uczucie do Kate wydawało się być dużo mocniejsze. Ale jak miałem powiedzieć o tym mojej narzeczonej która była w 5 miesiącu ciąży? Było mi ciężko. Nie chciałem ranić Emmy ale nie mogłem udawać że wszystko jest okej. 

Tego wieczoru postanowiłem powiedzieć Em że to koniec i wrócić do Kate, która jeszcze o niczym nie wiedziała. Wszedłem do domu i zacząłem układać w głowie to co powiem Emmie. Znalazłem ją w salonie. Leżała przykryta kocem i oglądała telewizję. Od razu gdy mnie zobaczyła, podniosła się z łóżka i podeszła aby mnie przytulić. Ja jednak odepchnąłem ją. Po tym ruchu, już wiedziałem że będę musiał powiedzieć jej prawdę. 

-James co się stało?- zapytała poddenerwowana Em. 

-Muszę ci coś powiedzieć ale przed tym musisz wiedzieć że ten dom należy do naszego dziecka i możesz w nim zostać. 

-Nadal nie rozumiem.- powiedziała z irytacją. 

-Tylko proszę nie denerwuj się. To nie miało tak wyjść... Naprawdę bardzo cię przepraszam, ale dłużej tak nie mogę....- wziąłem głęboki oddech i powiedziałem- To koniec. 

-To jest żart prawda? Próbujesz poprawić mu humor?- zaśmiała się Em. 

-Nie, ja jestem śmiertelnie poważny.- powiedziałem i poszedłem na górę spakować swoje rzeczy, zostawiając zdruzgotaną Emmę w salonie. 

Wszedłem do garderoby i oparłem się o ścinę. Nie chciałem jej krzywdzić ale tak jakoś wyszło. To uczucie było silniejsze od moralności i wierności. Nadal kochałem Emmę, kochałem też nasze dziecko ale nie zamierzałem udawać. Gdy spakowałem niemal wszystkie rzeczy, zszedłem na dół. W salonie na kanapie siedziała zapłakana Emma. Podszedłem do niej i powiedziałem:

-Kochana, ja nadal cię kocham ale to uczucie do Kate jest silniejsze ode mnie... Ja nie potrafię... Zraniłbym cię zostając z tobą... 

-To już jest chyba nieważne.- powiedziała i zdjęła pierścionek zaręczynowy z palca, wręczając go mi- Ja też cię kocham i cały czas będę. Rozumiem, nie jesteś ze mną szczęśliwy, nigdy nie byłeś. Po prostu zapomnijmy obydwoje o tym co było między nami....

-Ale ja nadal kocham nasze dziecko.-przerwałem jej. 

-O nim też możesz zapomnieć.- powiedziała i zniknęła w głębi domu. 

Ja tymczasem odłożyłem moje klucze na stół i wyszedłem z domu. Włożyłem rzeczy do bagażnika i oparłem się o samochód. Z moich oczu popłynęły łzy. Ciężko mi było zostawiać to wszystko. Emmę, dziecko, ten dom. WSZYSTKO. Ale nie było już odwrotu. Wsiadłem do samochodu i postanowiłem pojechać do Kate. Mam nadzieję że ucieszy się gdy usłyszy taką nowinę. Sen który miałem kilka miesięcy temu się spełnił....

*Kate* 

Właśnie przygotowywałam się do randki z Harrym. Od kilku miesięcy byliśmy razem. Naszym celem była zemsta na Jamesie i Emmie. Ja odbiłam do Emmie a Harry cieszył się że jego sukowata była jest samotną matką. Nienawidził Em tak samo jak ja. Była podła i niemiła. Gdybym mogła, zepchnęłabym ją z mostu ale zabranie jej ukochanej osoby było wystarczającą zemstą. Nie sądziłam że James jest aż tak naiwny. Wystarczyło tylko przelizać się z nim w garderobie i nagadać jakichś pustych obietnic aby uwierzył.Gdy wreszcie Harry przyszedł usiedliśmy w salonie. Zapaliłam w kominku i nalałam nam po lampce wina. Byliśmy idealną parą. Harry przez cały wieczór obsypywał mnie milionami czułych słówek i komplementów. W tym momencie usłyszałam dzwonek do drzwi poderwałam się z miejsca i poszła otworzyć. Moje przerażenie wzrosło gdy w progu zobaczyłam Maslowa. Była skołowana. Co ja teraz zrobię. James sam się wprosił do środka i już od progu zaczął nawijać: 

-Kochanie, nie uwierzysz ale rozstałem się z Emmą. Zostawiłem ją i przyjechałem do ciebie. Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham. 

Gdy w drzwiach kuchni stanął Harry mina Jamesowi zrzedła. Cofnął się o dwa kroki i zapytał:

-Co on tu robi? 

-A co ty myślałeś?- zapytałam kpiąco.- Że po tym wszystkim będę chciała z tobą być? Zabawny jesteś. Ja cie James nigdy nie kochałam. Pomogłeś mi się tylko wybić na szczyt i to wszystko. A teraz spadaj, bo chcę spędzić czas z moim chłopakiem. 

Podeszłam do Harrego i objęłam go w pasie. On jednak odsunął się ode mnie co bardzo mnie zdziwiło. Chrząknął i powiedział:

-Zasadniczo to zabawiłem się zarówno tobą, James, jak i tobą ślicznotko. Myślałaś że na ciebie polecę? Byłaś mi tylko potrzebna do odbicia Emmie tego idioty. Teraz mam wolne pole do popisu. Kocham tylko Em i zawsze ją kochałem.- wziął kurtkę z wieszaka i powiedział.- Nara frajerzy. 

Gdy Harry wyszedł James chciał za nim pobiec jednak zatrzymałam go. W oczach chłopaka widziałam łzy. Mimowolnie zrobiło mi się go żal. Oszukałam go. Zniszczyłam jego miłość. 

-James, przepraszam.- zapłakałam- Harry mną zmanipulował nie wiedziałam co robię. James, co teraz chcesz zrobić? 

-Nie mam pojęcia... Emma mi nigdy nie wybaczy....

_____________________________________________

A może jednak Emma wybaczy Jamesowi? Czy Harry go uprzedzi i zdąży pocieszyć Em?Czy to naprawde koniec tego związku?

Hejo, haj, heloł!
Jak tam u was po ciężkim zapewne tygodniu? U mnie całkiem spox, jakoś leci. Oto obiecany koniec sielanki między Jamesem a Emmą. Namieszałam trochę, przyznam. Dzisiaj tak sobie w kiblu na lekcji siedziałam i przypominały mi się najlepsze odpały ever, mam wrażenie że mój śmiech słychać było w całej szkole, ale to szczegół :D. Kolejny rozdział opublikuję jutro bądź w niedziele :)
Miłego weekendu, buziaki :*