22. Plan doskonały.

*Emma*

Nie wiedziałam czy dobrze postępuję idąc na spotkanie z Harrym. Mam nadzieję że będzie to ostatnie spotkanie. Że zniknie z mojego życia tak szybko jak się w nim pojawił. Postanowiłam trzymać się zamierzonej wersji: to dziecko jest Jamesa. Pewnym krokiem wyszłam z samochodu i nagle zwaliło mnie z nóg. Co robi tu Amelia? Nie wierze.
,,Jeszcze jej mi tylko brakuje do szczęści''- pomyślałam ironiczne i chwyciłam za klamkę do drzwi kawiarenki.
Na miejscu siedział już Styles. Miał przy sobie bukiet czerwonych róż. Niech mnie tylko spróbuje przepraszać i błagać o powrót a pożałuje. Podeszłam i odezwałam się:
-Cześć Harry. Co robi tu Amelia.
-O witaj. Dobre pytanie, sam chciałbym wiedzieć.
Podniósł się i chciał mnie pocałować jednak ja odsunęłam się i usiadłam na krześle.Przez chwilę wpatrywaliśmy się w siebie. Każde z nas jakby w myślach błagało by ta druga osoba rozpoczęła tą rozmowę. W końcu postanowiłam przerwać denerwującą i budzącą napięcie cieszę, i zagadnęłam:
-O czym chciałeś pogadać?
-Może zamówimy coś do picia?- powiedział Harry prawie w tym samym czasie.- Kelner. Poproszę dwie kawy.
-Yyy.- chrząknęłam.- Ja nie mogę pić kawy więc poproszę sok pomarańczowy.
Gdy złożyliśmy zamówienia i kelner odszedł, Harry chwycił mnie za rękę, którą szybko mu wyrwałam. Odetchnął rozdzierająco, po czym zaczął:
-Ja... Ja chciałem o nas porozmawiać.
-Ale nie ma żadnych nas. Dziecko które noszę pod swoim sercem jest Jamesa. Wyprzedzam twoje kolejne pytanie, tak, jestem tego pewna.
-Ale..- zaczął błagalnym tonem ale ja mu przerwałam.
-Muszę do toalety, daj mi dziesięć minut.
Podniosłam się z zajmowanego siedzenia i wyszła. Weszłam do kabiny i zamknęłam drzwi. Oparłam się o umywalkę i spojrzałam w odbicie. Miałam wielką nadzieję że po raz ostatni muszę go okłamywać. Mimo iż on zrobił mi tak wiele złego nie potrafiłam normalnie spojrzeć mu w oczy. Chyba mam za dobre serce. Umyłam ręce, poprawiłam makijaż i wyszłam z toalety. Gdy wróciłam do stolika nasze napoje już na nas czekały. Przysiadłam się i Harry kontynuował:
-Naprawdę żałuję tego co zrobiłem. Gdybym mógł cofnąć czas, wybaczyłbym ci tą zdradę. Bylibyśmy teraz po ślubie.
-Ale nie cofniesz czasu Harry! Ja już wtedy, po tym jak poszłam do łóżka z Jamesem byłam hipokrytką. Kochałam Jamesa ale wmawiałam sobie że to ciebie kocham. Przepraszam, bardzo cię przepraszam.
- Sięgnęłam po szklankę z moim zamówieniem i już miałam wziąć łyk, gdy do kawiarenki wpadła przerażona Amelka i zawołała:
-Emma nie! Proszę cię nie pij tego!
Harry spiorunował ją wzrokiem a ja zbaraniałam.
-O co ci chodzi? Dlaczego mnie obserwujesz?
-No bo... No bo Harry mnie zmusił, powiedział że jak komuś wygadam to mnie zabiję, ale ja nie mogę... Nie mogę tak...- mówiła przez łzy.
-Amela, spokojnie. Powiedz o co ci chodzi.
-No bo on dorzucił ci do napoju tabletek wczesnoporonnych. Chce żebyś poroniła to dziecko.
-Harry, o czym ona mówi?- skierowałam pytanie do Harrego i czekałam na jakąkolwiek odpowiedź.
W tym momencie Styles zerwał się do ucieczki a z kieszeni jego płaszcza wypadło opakowanie tabletek. Chciał je podnieść jednak ja byłam szybsza. Gdy zobaczyłam te tabletki i to co pisze na ulotce zrozumiałam że on naprawdę chciał to zrobić. Dosypał mi do napoju 10 małych pigułek. Wściekła wrzasnęłam:
-Co ty idioto chciałeś zrobić?! Sądząc po ilości tabletek chciałeś nie tylko uśmiercić to dziecko ale sprawić by coś mi się stało! Jak mogłeś siedzieć tu przede mną  i kłamać mi prosto w oczy?! Nienawidzę cię!
Wybiegłam z kawiarni. Usiadłam na ławce a z moich oczu poleciały łzy. Na co ja naraziłam moje dziecko? James miał rację. Po chwili dosiadła się do mnie Amelia. Niepewnym głosem spytała:
-Co mogę dla ciebie zrobić?
-Mogłabyś zdobyć mi ten sok, który chciałam wypić? Proszę.
Moja była przyjaciółka kiwnęła twierdząco głową i poszła jakimś cudem odzyskać dla mnie ten napój. Chciałam mieć dowód na policji że Harry chciał zabić moje dziecko. W między czasie zadzwoniłam do Jamesa. Zdołałam wydusić tylko:
-James, błagam przyjedź pod tą kawiarnię w której umówiłam się z Harrym...

*James*

Gdy usłyszałem zapłakany głos Emmy w słuchawce spanikowałem. Wiedziałem że ten kretyn coś jej zrobił. Po prostu to czułem. Jak on mógł? Tym razem zamierzam zgłosić to na policję i wyciągnąć wszystkie jego winy. Wsiadłem w samochód i nie zważając na ograniczenie prędkości pojechałem prosto do kawiarni. Było już dość późno i słońce chowało się za horyzontem. Gdy dojechałem na miejsce zobaczyłem siedzącą na ławce Em a obok niej... Amelie? Co ona mogła tu robić? Jej obecność bardzo mnie zdziwiła. Wysiadłem z samochodu i podbiegłem do Roztrzęsionej ukochanej. Usiadłem obok niej i mocno ją przytuliłem. Roztrzęsiona Emma przytuliła się do mojej klatki. Po krótkim wyczekiwaniu, spytałem:

-Kotku co się stało? Co on ci zrobił?

Emma otarła łzy i uspokoiła oddech. Wzięła trzy głębokie wdechy i powiedziała:

-Tylko obiecaj że nie zrobisz niczego głupiego... Dosypał mi tabletek antykoncepcyjnych do napoju. 

Po takiej wiadomości zamilkłem z przerażenia. Myślałem że on jest zdolny do wszystkiego ale tego akurat się nie spodziewałem. Miałem ochotę rozszarpać go na kawałki. Siedziałem i tępo patrzyłem w przestrzeń a w moich oczach z pewnością malowała się niewyobrażalna wściekłość. 

-Gdyby nie Amelia.- odezwała się Em i spojrzała na swoją ex przyjaciółkę- nasze dziecko pewnie by umierało teraz a ja skutki odczułabym za kilka godzin gdy było już za późno. Co teraz zrobimy?

-Teraz to zabieram cię do domu.- powiedziałem z niezwykłym spokojem.- Zmarzłaś? Dam ci kurtkę.

Bez zastanowienia ściągnąłem z siebie kurtkę i zarzuciłem ją Em na ramiona po czym odprowadziłem ją do samochodu. Wróciłem na chwilę aby porozmawiać z Amelką. Podszedłem do ławki na której siedziała i zacząłem:

-Dziękuję.

-CO?- spytała oszołomiona

-Dziękuję za to że uratowałaś moje dziecko. Nie spodziewałem się tego po tobie.

-Nie ma sprawy.- uśmiechnęła się beznamiętnie. 

- Mogłabyś potwierdzić to że Harry dosypał Emmie do picia tych tabletek.

-Tak, mogę. Wyślę ci na maila pewien filmik który wszystko ci wyjaśni, a tymczasem pa.

-Pa.- pożegnałem sie i odszedłem do samochodu.

Przez drogę do domu nie odzywaliśmy się z Em ani słowem. Każde z nas czuło w sobie nienawiść i niechęć do Stylesa. Tym razem zniszczę go perfekcyjnie. Nie wywinie się od tego. Nie tym razem. Gdy dotarliśmy do domu Emma niemal bez słowa poszła pod prysznic. Czułem się dziwnie i miałem wrażenie że w jej dziwnym zachowaniu maczał Harry. A może tylko mi się wydawało? Może nadal była mocno wstrząśnięta tym co chciał zrobić jej były...

________________________________

Czy Harry wywinie się z tego? Co go czeka? Wierzycie w przemianę Amelii? Co gorszego może spotkać Emmę i Jamesa?

Wiem że rozdział miał być wczoraj ale nie dałam rady. Kończyłam czytać sagę ,,Szeptem'' ostatni tom, nie mogłam się oderwać i ani sie na kapłam a zasnęłam na książce. 

+prosze, przeczytajcie notkę która pojawi się już dziś, może jutro

buziaki :*